Αύξηση του ενεργειακού κόστους από το διπλασιασμό στο τέλος λιγνίτη
Το οδυνηρό μάθημα που πήρε η χώρα από το πείραμα της επιβολής ειδικού φόρου κατανάλωσης και μάλιστα με τον ανώτατο συντελεστή στο φυσικό αέριο, φαίνεται ότι κάποιοι δεν το έχουν εμπεδώσει. Θυμίζουμε ότι ο ΕΦΚ στο αέριο είχε επικριθεί και από το ΙΟΒΕ –επί Γ. Στουρνάρα– με την περίφημη μελέτη που προειδοποιούσε για 45 χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας. Πράγματι το ενεργειακό κόστος ανέβηκε σημαντικά, οι ελληνικές επιχειρήσεις και κυρίως οι ενεργοβόρες βιομηχανίες πληρώνουν το μεγαλύτερο φόρο στο αέριο και τα αποτελέσματα είναι γνωστά (ΑΓΕΤ Χαλκίδα, Delica, Diana, Selman (Χαλκίδα), Φιλκεραμ Johnson είναι μερικά μόνο από τα ηχηρά λουκέτα ενώ πολλές ακόμη μεγάλες βαριές βιομηχανίες είτε έχουν αναστείλει προσωρινά τη λειτουργία τους ή έχουν μειώσει βάρδιες και υπολειτουργούν).
Φαίνεται όμως ότι για κάποιους οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και δη στην παραγωγική βιομηχανία, είναι «παιδιά ενός κατώτερου θεού». Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι έχει πέσει στο τραπέζι και εξετάζεται από τον Ιούνιο να διπλασιαστεί το τέλος λιγνίτη, προκειμένου να καλυφθεί η τρύπα του ΛΑΓΗΕ για τα φωτοβολταϊκά. Συγκεκριμένα, ενώ σήμερα το τέλος λιγνίτη είναι στα 2,5 ευρώ, η πρόταση που εξετάζεται είναι το τέλος να διπλασιαστεί και να πάει στα 5 ευρώ ο τόνος.
Τι είναι αυτός ο φόρος και ποιος τον πληρώνει; Είναι το τέλος που πληρώνει η ΔΕΗ και ενσωματώνεται στο λειτουργικό κόστος της παραγωγής των λιγνιτικών μονάδων της εταιρείας. Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση; Η λιγνιτική παραγωγή αποτελεί τη βάση για την τροφοδοσία της βαριάς βιομηχανίας, ιδιαίτερα για τις ενεργοβόρες μονάδες όπως χαλυβουργεία που λειτουργούν και εμφανίζουν τις μεγάλες καταναλώσεις τους το βράδυ. Το βράδυ όμως λόγω χαμηλής ζήτησης βρίσκονται σε λειτουργία πρωτίστως οι μονάδες βάσης του λιγνίτη και άρα οι βιομηχανίες ζητούν (το είχαν επιτύχει στο παρελθόν και το διαπραγματεύονται εκ νέου) να τιμολογούνται με βάση το κόστος παραγωγής την ώρα που καταναλώνουν. Και σε μια εποχή που οι βιομηχανίες ζουν από τις εξαγωγές, ακόμη και το τελευταίο σεντ που πληρώνεται για αέριο και ρεύμα, μπορεί να κάνει τη διαφορά με το διεθνή ανταγωνισμό που επίσης αγωνίζεται να πουλήσει προϊόντα στις ίδιες αγορές που απευθύνονται και οι ελληνικές επιχειρήσεις.
Προ ημερών στην τηλεοπτική εκπομπή «Φάκελοι» και στο αφιέρωμα που έγινε για το κόστος του φυσικού αερίου, ειπώθηκε η εξής μεγάλη αλήθεια: η υαλουργία Γιούλα στο Αιγάλεω, με 300 εργαζόμενους που δίνει μάχη επιβίωσης εν μέσω συνθηκών εξαντλητικής φορολόγησης στην ενέργεια, υψηλότατου κόστους φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού, βρίσκεται να προμηθεύεται το ρεύμα στην ίδια τιμή με το φούρνο που βρίσκεται στην ίδια γειτονιά λίγα στενά παρακάτω από τις εγκαταστάσεις της βιομηχανίας.
Πληροφορίες από κυβερνητικές θέλουν την εισήγηση για διπλασιασμό του τέλους λιγνίτη, να αποδίδεται στην επιμονή της τρόικας. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η τρόικα έχει ζητήσει και έχει επιβάλει να ενταχθεί στο μνημόνιο η υποχρέωση υπάρξει ένα ρεαλιστικό πλάνο για το μηδενισμό του ελλείμματος του ΛΑΓΗΕ. Στην πραγματικότητα το τέλος λιγνίτη θα έπρεπε να μηδενιστεί. Εάν όμως ληφθεί η απόφαση για διπλασιασμό του, οι επιπτώσεις θα είναι συγκρίσιμες με εκείνες του ΕΦΚ στο αέριο.
Πηγή:capital.gr
