Το ελληνικό δημόσιο βυθισμένο στη διαφθορά ακόμη και στην εποχή της κρίσης
Παρά τις εντατικές προσπάθειές που καταβάλλει μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού για αλλαγή νοοτροπίας, το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί με τη λογική της αναμπουμπούλας. Όσοι μετέχουν στη δημόσια διοίκηση γνωρίζουν το χάος που επικρατεί και έγκειται απλώς στη φιλοπατρία καθενός για το αν θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση προς ίδιον όφελος, ή όχι. Η υπόθεση με την επιταγή του ΕΟΤ ήρθε στην επιφάνεια τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι το άγρυπνο μάτι της τρόικας ελέγχει τα πάντα και οι πολιτικοί δεν εμπιστεύονται ούτε τη σκιά τους, φοβούμενοι μήπως μπλέξουν σε κάποιο σκάνδαλο. Ακόμη και τώρα όμως αποδεικνύεται ότι τα κυκλώματα συνεχίζουν να λειτουργούν. Πρόκειται για θράσος; Για χλευασμό της εθνικής προσπάθειας; Μήπως αυτό το lifestyle έχει περάσει στο DNA μας;
Από αύριο θα αρχίσουν ΕΔΕ και εξεταστικές επιτροπές για να διαπιστωθεί αν υπήρχε πολιτική κάλυψη. Η πρόσφατη εμπειρία από όσους δοκίμασαν τις αντοχές της δικαιοσύνης υπό τις παρούσες συνθήκες μας αφήνει να υποθέσουμε ότι αν υπάρχουν πολιτικοί προστάτες θα βρεθούν. Στο κύκλωμα όμως μετείχαν καθώς φαίνεται και άλλα πιο χαμηλόβαθμα στελέχη. Όλοι μαζί εμπιστεύτηκαν την αδράνεια που επιδεικνύουν όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί, επικαλούμενοι τη ραστώνη των εορτών. Πήγαν να εξαργυρώσουν την επιταγή την ώρα που έκλεινε η τράπεζα για τριήμερο, πρίν τα Χριστούγεννα.
Προηγουμένως ένας από τους κατηγορούμενους και βασικός συνεργάτης του άρτι παραιτηθέντος Γενικού Γραμματέα είχε αποκτήσει –παρατύπως καθώς λέγεται– τον έλεγχο ενός μπλοκ επιταγών του ΕΟΤ. Πέρα απ’ όσους συμμετείχαν στο κύκλωμα θα πρέπει να εξηγήσουν και όσοι είναι υπεύθυνοι για τις οικονομικές συναλλαγές του Οργανισμού. Με ποια διαδικασία βρέθηκε ένα τέτοιο εργαλείο στα χέρια του συμβούλου;
Έτσι όμως λειτουργεί το ελληνικό δημόσιο ακόμη και μετά την παρ’ ολίγον πτώχευση. Δεν υπάρχει συνέχεια στο κράτος, ούτε αυτονομία στη διοίκηση. Σε κάθε γωνία του δαιδαλώδους δημοσίου, στήνονται «μαγαζάκια» βασιζόμενα στην κομματική ιεραρχία και την (διακομματική) ομερτά που την συνοδεύει. Η εντολή ακόμη και από το περιβάλλον του εκάστοτε επικεφαλής, ισοδυναμεί στις περισσότερες περιπτώσεις με διαταγή. Όσο παράτυπη και αν είναι. Όσοι δεν θέλουν να μπλέξουν απλώς κάνουν τους ανήξερους. Σπανίως κάποιος εμφανίζεται και αποκαλύπτει παρατυπίες στην υπηρεσία του, εκτός και αν το κάνει στα πλαίσια κάποιας συνδικαλιστικής κόντρας. Ο κύριος λόγος της σιωπής –εκτός απ’ τη συνενοχή– είναι φυσικά ο φόβος. Ακόμη και κάποιος επιφορτισμένος με αυτή τη δουλειά, όπως ο Λέανδρος Ρακιντζής, είναι δύσκολο να παρακολουθήσει όλη την «παράπλευρη» δραστηριότητα.
Είναι προφανές ότι για κάθε τέτοια περίπτωσή που μαθαίνουμε, υπάρχουν περισσότερες που είτε περνάνε απαρατήρητες είτε θάβονται στα συρτάρια των πειθαρχικών συμβουλίων που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούνται από τους ίδιους υπαλλήλους. Το ποσό άλλωστε δεν ήταν τεράστιο. Εντάσσεται στην κατηγορία των μίνι υπεξαιρέσεων που συμβαίνουν συχνά-πυκνά στο δημόσιο. Είναι ενδεικτικό όμως του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνονται ακόμη και σήμερα αρκετοί συμπολίτες μας το κράτος. Σαν ένα τσιφλίκι που όταν τύχει και περάσει στην κατοχή τους, θα πρέπει να βρουν τρόπο ώστε να τους συντηρήσει για το υπόλοιπο της ζωής τους, ή έστω μέχρι την επόμενη «αρπαχτή».
Οι πιο σκεπτικιστές θα σπεύσουν να πουν ότι πρόκειται για ένα εσωκομματικό ξεκαθάρισμα. Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Ένα ουσιαστικό όμως ξεκαθάρισμα στα πολιτικά στελέχη και στις αυλές τους είναι αυτό που χρειάζεται για να διαλυθεί το κομματικό κράτος και ο μόνος τρόπος να αποκτήσει η χώρα πραγματική διοίκηση. Όσοι μπορούν να βοηθήσουν ή να ακολουθήσουν θα βρεθούν στην άβολη θέση να «καρφώσουν» ακόμη και πρώην συντρόφους τους. Αυτό πρέπει να κάνουν και φυσικά γνωρίζουν ότι όποιος δεν είναι μέρος της λύσης είναι μέρος του προβλήματος
